Bir kadın vardı,
içinde beni büyüten.
bana can veren.
Bir kadın vardı, kollarında can bulduğum, yanaklarımda sevgisini hissettiğim, dizlerinin dibinde büyüdüğüm.
Onsuzluğun ne olduğunu bilmediğim, bilmekten korktuğum, bilmek istemediğim.
Bilirdim ki, istemediği her şey bana zarar verecek, bilirdim ki kalbine doğanlar beni üzecek ya da sevindirecek. Bilirdim ki, ona inanmak, ona güvenmek gerekirdi.
Bilirdim ki, aşk denen şey, onu taşıyan harflerde gizliydi.
Güzelliği,
Çirkinliği,
Umutları,
Hayal kırıklıkları,
onu hep daha güçlü kılardı.
Onu hep hayata karşı daha dimdik durmasını sağlardı,
bilirdim ki.
Benim nefesimi solumadan yaşayamayacağı bir kadın,
bilirdim ki, o benim annem.
ve,
bir kadın daha vardı.
Güzellikleri kalbinden taşırdığı,
Temizliğini gözlerinden akıttığı,
Duygularını dudaklarından okutturduğu,
Bensiz nefes alamayan,
Bensiz günlerinden keyif almayan.
ve belki de yaşama son kez benimle bağlı kalmayı başarmak için çabalayan.
Son şansıydım belki de.
Mutluluğu için.
Kalbinde sakladığı acılarından kurtulmak için.
Umutsuzlukları,
Hayal kırıklıkları için.
Var olma sebebime minnet duyan bir kadın.
Güçlü, asil, korkusuz ve cesur...
bir kahraman, babaannem.
İki kadınım vardı benim,
Biri canım annem,
Diğeri ise, beni terkettiği için hiç kızamadığım, ama kalbimde her zaman yaşayan ve yaşayacak olan, her düşündüğümde ve onu her andığımda boğazımın düğümlenmesini sağlayan, her şeyden, herkesten çok özlediğim babaannem.
Anneler günün kutlu olsun canım annem,
Anneler günün kutlu olsun toprağın altından bile beni koruyup kollamaktan vazgeçmeyen meleğim, babaannem.
